ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ - Κολλητά Φαράγγια

Φαράγγι Βελονάδο - Φαράγγι Κολλητά

Οι πλάτανοι γυμνώνονται

σαν φτάνει ο Δεκέμβρης

γιατί Χειμώνας έρχεται έρωτα φορτωμένος ,

θέλουν οι ρίζες να λουστούν

τα φύλλα να ξαπλώσουν

αχτίνες ήλιου εύκολα με τις σκιές να παίξουν

και τα νερά να τραγουδούν .

Στο χωριό Μούντρος , πέτρινες βρύσες , κουτσουναρίζουν το περίσσιο νερό ,στα υπέρθυρα οι χρονολογίες του προπερασμένου αιώνα ( 18...) , η ιστορία με δικαστήρια και φυλακές -πόσοι και ποιοι θα τιμωρήθηκαν άραγε για αντίσταση , ποιος κατακτητής έκρινε και καταδίκαζε και οπωσδήποτε βαρύ θα ήτανε το τίμημα απ'την απαλλαγή του .

Στο μονοπάτι , του καλντεριμιού οι πέτρες - όπου υπάρχουν - γυαλιστερές απ'τα , ποιος ξέρει πόσων χιλιάδων χρόνων , πατήματα ανθρώπων και ζώων , οι ξερολιθιές ένθεν κι ένθεν αντιστέκονται για να'ναι διαβατό . Τα δέντρα , που κάποτε κάρπιζαν για ωφέλεια των ανθρώπων , αφημένα στων καιρών τα κέφια και στο φαράγγι , οι Πλάτανοι γυμνώνονται , χρωματίζοντας τα φύλλα τους κιτρινοκόκκινα σαν αποχαιρετιστήρια του φθινοπώρου . Ήχοι μουσικών τόνων της ροής του νερού , ψάλλουν για ν'αρχίσει , της χειμωνιάτικης έλευσης το πανηγύρι . Οι κορμοί - ποζάρουν σε στάσεις να φωτογραφηθεί όλη τους η φωτογένεια - μεγαλοπρεπείς μ' όλες τους τις διαβάσεις στο χρόνο .

Τα μάγουλα του φαραγγιού πρασινοφόρετα , αλλού με κατακόρυφες κλίσεις , αλλού επικλινή , με την κορυφογραμμή τους ν'ανεβοκατεβαίνει . Πρίνοι , ασφένταμοι , τρικοκιές , χαρουπιές συνυπάρχουν ανάκατα ' συμμαχικά για λίγο χώμα και ήλιο, και χαμόκλαδα , φασκομηλιές , χινοπόδια , αγκαραθιές ,αλαδανιές , πικροδάφνες και λυγαριές πλέκονται στο χλοοτάπητα με χίλια δυο μικρόφυτα μονοετή και πολύχρονα .

Ψηλά στο χωριό Βελονάδο , η άσφαλτος για κάμποσα μέτρα μέχρι το Κολλητό Φαράγγι δεν προλαβαίνει να κουράσει τα πόδια και καταφηρίζοντας η υποδοχή από θεόρατους μεγαλόκορμους δρεις , πλατάνους και πρίνους εντυπωσιάζει τις αισθήσεις.Τα νερά τρέχουν κι αυγατίζουν , ώσπου χάνονται στα σπλάχνα του βουνού ,να τα γιομίσουν και να φανούν κάπου αλλού στις ξεχειλίστρες πηγές . Στις Πόρτες , οι λίθινες παρειές , με λοξή ματιά σμίγουν και ξεσμίγουν , κρύβουν κι αποκαλύπτουν τον ουρανό , που λες κι έχει αράξει στις κορφές τους .

Στο «έβγα» του φαραγγιού τ'ανηφόρι , πλάι -πλάι απομακρύνει το μονοπάτι απ'την κοίτη , το καλντερίμι επιμένει να υπάρχει πιο συχνά , η Μυρτιά , δεσπότης στιλπνός μαυροκαρποφόρος , η Δάφνη της δόξας στεφανωτής ,ο βάτος συργουλευτής της αργοπορίας , οι πέτρες κάτω ολισθηρές από την υγρασία , ο Κάτω Πόρος , το χωριό , ανάμειξη του ετοιμόρροπου με το μοντέρνο κι ύστερα απ'τ'ώριο κι ολοπράσινο πλάι στις Πέντε Παρθένες .

Ο Θωμάς πιστός θαυμαστής της ατόφιας φύσης ,εκφραστής της παράδοσης και του ωραίου.

Περβόλι μας τ'όμορφο. Αντιλάλησε το φαράγγι τα λόγια τα όμορφα , τ'ακούνε στις πέτρινες κλίνες τους άνθρωποι παλαιών εποχών

τ' ακούνε λεμονιές και πορτοκαλιές που χάριζαν

χαρά κάποτε σε παιδιά

τ'ακούνε τα νερά που τρέχουνε στους βατοποιημένους

τώρα καταπότες

τ' ακούμε κι εμείς , περπατητές των καλντεριμιών

του Βελονάδο και Κολλητού φαραγγιού .

Το νερό κρατούσε το ίσον κι η πλάση , χορός αθόρυβος , θαμπή - θαμπή στης μέρας το τέλεμα , τρέχει στης νυχτιάς την κλίνη για όνερα , να'ρθει τ΄αύριο ελπιδοφόρο για συνέχιση .

Η Αργυρούπολη ηρεμεί , καιρός ήταν απ'του καλοκαιριού το θόρυβο , μα τα νερά της κει επιμένουν ν'αναβλύζουν και να ροούν καθάρια και μελωδικά χωρίς ούτε λεπτού σταματημό.

Κείμενο : Αποστόλης Παυλίδης

Φωτογραφίες : Μανώλης Ντρετάκης - Γιώργος Σπυριδάκης

Φωτογραφίες