ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ - Πάχνες Λευκών Ορέων από Ανώπολη

Eικόνες Λευκών Ορέων

Οκτώβρης . Ύστερα από το μεθύσι της βροχής , το κυπαρίσσι χνώτισε , το πεύκο υδροκόπησε , το χώμα ... , εκεί στο χώμα ερωτεύτηκαν οι σπόροι , όρθωσαν πάνω βλάσταρα , κάρφωσαν κάτω ρίζες , δρόσισε τ΄αέρι . Ερχότανε από βοριά μεριά , χαϊδευτικό στο πρόσωπο , φορτωμένο των Λευκών Ορέων το καθάριο ανάπνεμα .

Στον Αη-Γιάννη τα φώτα λιγοστά και τ' άστρα σιγοφέγγουν τις χαραμάδες τ'ουρανού . Είχε λίγη συννεφιά καθότι Οκτώβρης .

Σκούραινε η ανατολή , ρόδισε η Δύση , στα βορεινά η κορυφογραμμή θάμπωνε και στο νοτιά κανταδόριζε η θάλασσα . Λαμποκοπούσαν αστραπές στο πέλαγος βαθειά , στης Γαύδου τα περάσματα , σαν καλωσόρισμα στης χειμωνιάς τον ερχομό .

Μαυριδερές ξερολιθιές από θυμό που οι καιροί τις αχρηστέψανε ,θυμούνται τις δόξες τις παλιές , που ήταν φρουροί του κριθαριού και της φακής κι αναλογίζονται αν κάποτε και πάλι χρειαστούνε πώς και ποιος θα τις μερεμετίσει , απ'ούναι ακάτεχοι οι σημερινοί ανθρώποι. Ξεραθήκαν κι οι αμυγδαλιές και πια σκιανό δεν έχουν , θα τις κτυπά ο ήλιος κατακούτελα και θα μουλιάζουν στη βροχή , στ' αέρι θα λυγίζουν τα σφεντήλια . Τα σόχωρα , οι αζόγυροι πυκνοκατοικήσανε και μέσα κει σκαντζόχοιροι , νυφίτσες και ζουρίδες γυροφέρνουν τις νυχτιές .

Οχλοβοή ανύπαρκτη . Οι μηχανές τον τόπο χαρακτήρισαν ασύμφορο κι έρχονται αριά και που να θορυβήσουν σαν είναι μέρα ακόμη . Απόηχοι ανθρώπινων φωνών , λες κι είναι από χρόνο μακρινό , σιγοψιθυριστά ,μελωδικά τις χαραμάδες της σιωπής σημαδεύουνε . Κουδουνίσματα ήχου σιγού - σιγού σιγοντάρουν κι ομολογούν ύπαρξη κοπαδιών στα κοντινά πλαγιάσματα.

Ένα φεγγάρι ολόθαμπο , θολό μέσα στη συννεφιά επρόβαλε καβάλα σ'ένα σαμάρι της κορυφογραμμής και ψήλωνε -ψήλωνε , τις αστραπές εμάλωνε που επέμεναν τη δύση να φωτίζουν .

Ένα σκυλί εδέησε τη σιγαλιά να σπάσει , μ'ακουγόταν το γαύγισμα του άνευρο γιατί ως φαίνεται , μικρός υπήρχε κίνδυνος στο πόστο του .

Η ώρα σίμωσε στο δείπνησμα κι ο Αντώνης , Ακρίτης των δασών , των γκρεμνών , των φαραγγιών τα είχε όλα έτοιμα .

Βάθυνε η νύχτα λες και τη ζυγώνανε κι ήθελε να χωστεί μην την θωρούνε τα μάτια . Πρόσταξε να νυστάξουνε , έχει και μέρα τ'αύριο .

Διαφώτισε μ'απρόβγαλτο τον ήλιο . Τα σύννεφα του έπαιξαν κρυφτό . Αστράφτει η δύση ζηλιάρικα στης ανατολής το διάφωτο . Σιγοακούονται οι βροντές η μια πάνω στην άλλη και σιμώνουν οι στάλες της βροχής . Ομορφαίνει ο πέτρινος τάπητας , καθρέπτης ολομόναχος των δέντρων και των σύννεφων , να χτενίσουνε την κόμη τους .

Γέρνουνε τ'ακρόκλαδα των πεύκων και των κυπαρισσιών από τ'αγκάλιασμα του βρόχινου νερού , μηνυτεύουν οι στάλες στο χώμα την είδηση , να μάθουνε οι ρίζες πως πάει , τέλειωσε της ανυδριάς το βάσανο .

Ψηλά στα μαντριά βοσκοί σκορπούνε τις τροφές στα νηστικά κοπάδια τους και πάνω από το δασόριο με τα στριφόκορμα κοντόκορμα κυπαρίσσια , τα χρώματα , τα σχήματα , οι κώνοι κι οι κορφές φέρνουνε κόσμο άλλον , φανταστικό στο νου . Μόνον αν πας εκεί μπορείς να δεις ετούτη την πραγματικότητα.

Ένα δάσος από σκιές κι ένας ήλιος φευγάτος , το παιχνίδι κυνηγητό ανέμελο το παίζουνε στις πλαγιές των Λευκών Ορέων . Ασπρισμένα , ολοφώτεινα πλάγια πέτρας ,από τις κωνικές νοικοκυρές κορυφές, πλάθουν σχήματα για μια γόνιμη φαντασία.

Ένας κρύος αέρας ψαχουλεύει να βρει κόμες ν΄ανεμίσει δέντρων . Μα λείπουν παντελώς και σφυρίζει με τα διάκενα των ολάσπρων χαλίκων .

Η κορυφή στις Πάχνες νυμφοστολίζεται . Μια ολάσπρη ομίχλη την σκεπάζει . Χαμηλά στις ρεματιές αραιώνει και πτυχώνεται σαν εσάρπα αρχαίου φορέματος .

Κείμενο : Αποστόλης Παυλίδης

Φωτογραφίες : Μανώλης Ντρετάκης , Γιώργος Σπυριδάκης

Φωτογραφίες